Skarpy drogowe jako element budowli ziemnej
Skarpy drogowe jako element budowli ziemnej są szczególnie narażone na erozję powierzchniową w trakcie ich budowy (niwelowania) oraz późniejszego eksploatowania. Usuwanie skutków erozji pochłania od 10 do 20% kosztów robót ziemnych (*1-Głażewski).
Wody opadowe z nawierzchni drogowych nie mogą bezpośrednio spływać na nieumocnione pobocza gruntowe i skarpy. Woda spływa po powierzchni nieumocnionych skarp i zmywa grunt.
Największe szkody powodują deszcze nawalne, co bardzo widoczne jest za załączonych zdjęcia. Większość zdjęć była robionych po jedno lub kilkudniowych opadach.
Oddanie do użytkowania drogi nie jest jednoznaczne z prawidłowo umocnionymi skarpami oraz dobrze zakorzenioną trawą na skarpach. Ukształtowanie i wytworzenie mocnych skarp jest procesem długotrwałym i wymaga ciągłej ich pielęgnacji. Chodzi tu o jak najszybsze stworzenie możliwości wegetacji roślin stanowiących ochronę przeciwerozyjną. Ponieważ trawy nabywają funkcje przeciwerozyjną od 40 do 60 po obsiewie zbocza, do tego czasu należy wykonywać zabiegi zabezpieczające przez nadmierna erozja wodną. Do takich zabiegów należą m.in.:
a) wykonanie tymczasowych krawężników (rycina poniżej),
b) wykonanie tymczasowych ścieków (rycina poniżej),
Przykładowa galeria zdjęć z budowy odwodnienia drogi: budowa rowów drogowych, przykanalików deszczowych, wpustów, kanałów zbiorczych:
Literatura
1. Dr inż. Marian Głażewski – Skarpy budowli ziemnych w procesie budowy i eksploatacji dróg.
